Het expeditieteam voor het vertrek naar Nepal.
Met Walter Roos op de achterste rij (vierde van links), expeditieleider Ronald Naar (gehurkt links) en Frank Merjenberg (gehurkt rechts).

Op 7 september 1985 vertrekt een kleine Nederlandse expeditie naar het Himalayagebergte. Met als doel de beklimming van de Makalu 2, een 7640 meter hoge bergreus op enkele tientallen kilometers afstand van de beroemde Mount Everest. Onder de deelnemers bevindt zich de 39-jarige Walter Roos, geboren en opgegroeid in Schellinkhout. In 1985 woont hij in Hoorn en werkt als docent Frans aan de Rijksscholengemeenschap in Enkhuizen. Walter Roos zal West-Friesland nooit meer terugzien. Na de beklimming onderneemt Walter samen met Eindhovenaar Frank Merjenberg nog een trektocht door de Himalaya. Maandenlang wordt niets meer van hen vernomen totdat eind mei 1986 een Canadese expeditie hun lichamen vindt in een onder sneeuw bedolven tent.

Kaart van Nepal.
De zwarte stip op de naam Mt. Everest geeft het gebied aan waar de Makalu 2 ligt.
Het driehoekje daarnaast is de Mount Everest.

Voor het vertrek naar de Nepalese hoofdstad Katmandu vertelt Walter Roos in een interview met het Noordhollands Dagblad over de expeditie. De reis wordt ondernomen door negen deelnemers, onder leiding van de bekende bergbeklimmer Ronald Naar. De top van de Makalu 2 in het grensgebied van Nepal met Tibet is dan nog nooit door Nederlanders bereikt.

Een gedetailleerde kaart van het Himalayagebied.
De dubbele stippellijn geeft de heen-en-terugroute van de Nederlandse expeditie naar de Makalu 2 aan.
De enkele stippellijn is de afwijkende route die Walter Roos en Frank Merjenberg zouden volgen.

“Een expeditie naar de Himalaya kost niet alleen bergen geld, maar ook bergen werk”, ondervindt Walter Roos. “Met de vergunningen ben je jaren bezig en het kost uiteindelijk zesduizend gulden om de berg op te mogen. Er gaat ook nog een Nepalese waarnemer mee, die we vierduizend gulden moeten betalen.”
“Verder sleep je zelf ook al gauw voor een paar duizend gulden spullen mee. Omdat we daar straks in Nepal met duizend kilo bagage staan, hebben we ook nog veertig dragers nodig.”

Walter Roos met zijn uitrusting, klaar voor vertrek naar Nepal.

Tien jaar
Tien jaar geleden is Walter begonnen met bergwandelingen, later heeft hij gekozen voor klimmen, alpinisme en skiën in de bergen. Nu staat de Makalu 2 op het programma. Om daar te komen, reizen de expeditieleden na één nacht Katmandu met de bus naar het oosten, waar nabij de plaats Dharan de dragers staan te wachten. Dan begint een wandeltocht van twee weken door het dal van de rivier Arun naar het basiskamp op 5400 meter hoogte.
“Daarna hebben we drie weken de tijd om de top van de Makalu 2 te bereiken. Onderweg maken we enkele tussenkampen voor de bevoorrading. Vanaf het laatste kamp resteren nog de zwaarste 240 meter naar de top”, weet Walter. “Het zal van de omstandigheden afhangen wie van ons dan doorgaan naar die top. Vast staat dat we op 17 oktober ons basiskamp moeten afbreken.” Een gedeelte van de groep gaat daarna direct terug naar Nederland, Walter zal nog een maand langer blijven om Nepal verder te verkennen. Eind november verwacht de school in Enkhuizen hem weer voor de klas, maar helaas loopt het anders af...

Dagboek
Na het interview maakt Walter Roos met journalist Peter Smit - ze waren ooit schoolvrienden op het Westfries Lyceum in Hoorn - de afspraak dat hij zal proberen vanuit Nepal voor de krant verslag te doen van zijn expeditie. Dat moet per ouderwetse briefpost, want van internet of laptop is dan nog geen sprake.
Op 27 september staat het eerste dagboekverslag van Walter in het Noordhollands Dagblad. Onder meer schrijft hij over het uitgebreide begroetingsritueel bij het hotel in Katmandu en in een boeddhistisch klooster. Daar gaat bij het aansteken van een olielampje iets mis en dat wordt als een slecht voorteken beschouwd. Dat zou later helaas bewaarheid worden.

Afzien
“Het afzien is begonnen”, meldt Walter op 10 oktober in zijn tweede verslag. Na een barre busrit zijn de expeditieleden bezig met hun lange wandeltocht naar het basiskamp. Walters derde en laatste verslag bereikt de krant op 17 oktober en werd geschreven op 29 september. “We hebben een rustdag in ons basiskamp, waar we nu bijna een week verblijven. Ondertussen hebben we al twee kampen op de verdere route opgebouwd. Geplaagd door ademnood hebben we op 6600 meter binnen drie kwartier in kamp twee een koepeltent opgezet. Op 7 oktober begint de serieuze klimpoging naar de bergtop, die we op 10 oktober willen bereiken.”
Walter Roos is daarna niet meer in de gelegenheid brieven te versturen en het volgende nieuws komt pas op 26 oktober. Op Schiphol arriveren de meeste expeditieleden terug van hun reis. Zes van hen hebben de Himalayareus bedwongen, Walter Roos helaas niet. Hij moest op het cruciale moment afhaken wegens een lichte zonnesteek en keelontsteking, en bleef achter in het basiskamp. Zijn plan om nog een maand in Nepal te blijven, kan wel doorgaan.

Ongerustheid
Maar zes dagen later melden de al teruggekeerde expeditieleden dat ze ongerust zijn over de in Nepal achtergebleven collega's Walter Roos en Frank Merjenberg. Het tweetal zou via een omweg over de Himalayahellingen - zonder steun van sherpadragers - inmiddels terug in Katmandu moeten zijn, maar ze zijn daar nog steeds niet aangekomen. Wel wordt gemeld dat er in het desbetreffende gebied zware sneeuwval is geweest.
Op 6 november begint een zoekactie per vliegtuig. Expeditieleider Ronald leidt de zoektocht. Hij is in Katmandu achtergebleven om op Walter en Frank te wachten, want Naar zou met de Eindhovenaar doorreizen naar het toenmalige Nieuw-Guinea om daar een trektocht te maken.
Tien dagen later stopt Ronald Naar met de zoekactie, het is vrijwel uitgesloten dat het tweetal dan nog in leven is. Ze moeten zijn overvallen door een zware sneeuwstorm. Inmiddels worden ook al twee leden van een Franse expeditie vermist in hetzelfde gebied, waar wel drie meter sneeuw is gevallen. “We hebben alles geprobeerd, we kunnen niets meer doen, de zoekacties zijn gestopt”, verklaart Ronald Naar als hij op 15 november terugkeert in Nederland.
Leraren en leerlingen van de RSG in Enkhuizen herdenken hun leraar Walter Roos op 19 november.
Het is een dodelijk seizoen geweest voor het alpinisme in de Himalaya. In Nepal wordt die maand bekend gemaakt dat zeker 21 bergbeklimmers zijn omgekomen. Nog een tiental wordt vermist, onder wie de twee Nederlanders.

Half jaar later
Pas een half jaar later, op 31 mei 1986, komt er definitief nieuws uit Nepal over Walter en Frank. Een Canadese expeditie heeft hun stoffelijke overschotten gevonden. De twee mannen zijn waarschijnlijk in hun slaap door een lawine overvallen. De Canadezen vinden de bergbeklimmers in hun onder de sneeuw bedolven tent. De twee Nederlanders worden ter plaatse begraven.

Op donderdag 12 juni volgt de definitieve herdenkingsbijeenkomst voor Walter Roos in de aula van zijn school in Enkhuizen. In het bijzijn van familie, vrienden, collega's en leerlingen wordt afscheid van hem genomen. Rector J.T. Bremer van de RSG vertelt over de persoon Walter Roos en de dingen die hem bezig hielden. “We gedenken een integer, betrouwbaar, hulpvaardig en rechtvaardig mens.” (zie ook 1953).

Uit: het Noordhollands Dagblad van 13 september 1985.
Jongere leden redding voor bejaardensoos.
Verlaging van de leeftijdsgrens van 65 naar 60 jaar moet de redding worden voor de bejaardensociëteit van Schellinkhout.
De soos verwacht op die manier meer mensen te bereiken, zodat het de moeite waard blijft om activiteiten te organiseren.
De nieuwe soos start woensdag 18 september om 14 uur in de Dregt. Er wordt gekaart en gebiljart. Men wil de aciviteiten uitbreiden met sjoelen en kienen.
Het wedstrijdelement zal wat meer aandacht krijgen, onder meer via competitiewedstrijden en uitloven van prijsjes.

 Een oude spoorbrug in de polder van Schellinkhout (zie 1911-1915).

Uit: het Noordhollands Dagblad van 13 september 1985.
De kring West-Friesland en Waterland van Horeca Nederland heeft een lid bereid gevonden zitting te nemen in het bestuur van de Streek VVV West-Friesland.
Het is de heer P. Bakker uit Schellinkhout.
Dat werd in de laatste bestuursvergadering van de kring besloten. De vertegenwoordiging vanuit de horeca steunt het streven van de Streek VVV West-Friesland om uit zoveel mogelijk instellingen bestuursleden te hebben.

Harm van Assen vent met brood voor bakkerij de VOHEKO (Volharding Herleving Korenaar) uit Oosterblokker. Harm is daarvóór onder andere 25 jaar melkcontroleur, één jaar conciërge in Hoorn en vier jaar beheerder van het dorpshuis geweest. Harm kijkt niet op een uurtje extra en als er een kind jarig is, gaat de vlag op zijn broodwagen en krijgt de jarige een plastic stoeltje. Op de voorkant van de broodwagen staat " Daar komt Harm" en achterop staat "Daar gaat Harm".

Harm van Assen vent in zijn bakkerswijk, ter hoogte van Dorpsweg 16. De vrouwen zijn Tine Best (links) en haar moeder Klazien Best.

   
Een foto uit december van boer Laan "onder zijn koeien". Hij boert op de boerderij met d e naam "Munnickay". De eerste steen van deze boerderij wordt gelegd op 8 oktober 1878. De boerderij wordt in 1991 verbouwd (zie 1878 en 1991).

In 1983 wordt het clubgebouw van jeugdclub "Jottum" staande achter het dorpshuis door brand verwoest (zie 1983). Het bestuur van de jeugdclub, bestaande uit Dennis Kampen (zie 1965), Jaap de Vries, Eelco Bootsman en André Koning, zet de activiteiten echter voort. Midden jaren tachtig van de vorige eeuw richten ze een Rock en Roll Club op onder de naam "Rebel Cats". Deze club organiseert voor eigen risico rock 'n roll spektakels in het dorpshuis "De Dregt" en ook op lokaties buiten Schellinkhout (b.v. Blokker). De affiches worden getekend door Eelco Bootsman. De public relations worden ook door de club zelf gedaan. De entree bedraagt doorgaans ƒ 7,50.
   

Gedurende ongeveer vier achtereenvolgende jaren laten ze de vijftiger jaren herleven. Het organisatiecomité c.q. het dagelijks bestuur bestaat uit dezelfde mensen als die het bestuur van Jottum hebben gevormd (zie hierboven). Onderstaande foto waarop alle leden van de club staan afgebeeld, is gemaakt in de huiskamer van (slager) Piet Baas en zijn vrouw Gré Ham, zijnde de ouders van het clublid Martine Baas (Dorpsweg 115). De club contracteert rock & roll bands als The Small Town Rebels en op 16 maart 1985 de Chevy Cats. De organisatoren moeten dan maar hopen dat de belangstelling zodanig groot is dat het geïnvesteerde geld wordt terug verdiend. Een enkele keer blijkt echter dat er geld bij moet!
 
Foto 1: Alle leden van de Rock en Roll Club.
Achter v.l.n.r.: Odin Duin, Marcel Nieuweboer, Dennis Kampen, André Koning en Jaap de Vries;
Voor v.l.n.r.: Martine Baas, Eelco Bootsman en Hetty Nooij.
Foto 2: Het dagelijks bestuur van de Rebel Cats op de Westermeeweg.
V.l.n.r.: Eelco Bootsman, Jaap de Vries, Dennis Kampen en André Koning.

Hieronder een aantal foto's die genomen zijn op 16 maart 1985 tijdens het optreden van de Chevy Cats in het dorpshuis.
         

Een oude verwaarloosde Opel Olympia wordt door Dennis Kampen helemaal gerestaureerd. Bij gebrek aan stallingruimte ziet hij zich echter genoodzaakt om de auto aan een liefhebber te verkopen. Op de foto poseert Dennis op de Westermeerweg bij zijn oldtimer.

Dennis heeft als hobby het restaureren van oude benzinepompen. Op de eerste foto ziet u een Tokheim uit 1957 die hij gered heeft uit een oudijzerbak. Op deze foto zijn ook de kinderen van het echtpaar Kampen te zien, Hadassah en Yehudi. De pomp op de tweede foto, die dateert uit 1969, tikte hij op de kop bij een tuinder uit Westwoud. Deze pomp heeft 30 jaar onder een deken van stof in een schuur gestaan.
 
Na aanschaf worden de pompen helemaal schoon gemaakt en geschuurd. Als laatste worden ze opnieuw gespoten. Dennis speurt vaak bij tuinders en veehouders of ze nog iets voor hem hebben, want oude pompen zijn vroeger nog wel eens gebruikt voor zogenaamde rode dieselolie voor de tractor.

Er wordt door aannemer Vertelman uit Berkhout een begin gemaakt met de restauratie van de "Steenen Kamer", Dorpsweg 61. De restauratie wordt uitgevoerd in opdracht van de eigenares, mevrouw B. Koster, barones van Schwarzenberg thoe Hohenlandsberg. De funderingen worden ook vernieuwd. Die komen op een vorstvrije diepte te liggen (zie 1592 en 1603).

december:
Namens M.M. Chanowski (roepnaam Thijs), Dorpsweg 78, wordt door timmer- en aannemingsbedrijf P.J. Weel uit Midwoud een bouwvergunning aangevraagd voor het vergroten van de van hout opgetrokken bedrijfsruimte achter de door Chanowski bewoonde stolpboerderij. Hieronder twee afbeeldingen van de bouwtekening (respectievelijk bestaande- en nieuwe voorgevel) en een foto van de bedrijfsruimte uit 2003.
 

Een foto van de medewerkers van de floraliavereniging "Bloem & Fruit".

V.l.n.r.: Dieuw Groot, Nico Besseling, Ans Broers, Adriaan Hoogenboezem, Ab Vis, Gre Bronner, Gre Ham, Klazien Rezelman, Louw Koster, Koos Rotgans en Aaf Posch.